HISTORIA

                                                                                                                                                                                                                                     Urodził się 5 grudnia 1867 r. w Żułowie w pow. święciańskim.W marcu 1886 r. za udział w studenckich demonstracjach został ukarany kilkudniowym aresztem. Latem tego roku po zakończeniu sesji egzaminacyjnej powrócił do Wilna z zamiarem przeniesienia się na Uniwersytet w Dorpacie.Jako dwudziestolatek został zesłany na Syberię, skąd powrócił po pięciu latach. W 1893 r. wstąpił do Sekcji Litewskiej PPS, szybko stając się jednym z jej liderów.Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej, reprezentując PPS, wyjechał wraz z Tytusem Filipowiczem do Tokio, gdzie w lipcu 1904 r. prowadził rozmowy z przedstawicielami japońskiego Sztabu Generalnego. W ich rezultacie Japończycy zobowiązali się do wspomagania PPS w nabywaniu broni. Odrzucili jednak złożone im propozycje.Z jego inicjatywy w czerwcu 1908 r. Kazimierz Sosnkowski założył tajny Związek Walki Czynnej, mający szkolić oficerów i podoficerów.Był współtwórcą powołanego w 1910 r. przez ZWC Związku Strzeleckiego we Lwowie i Towarzystwa „Strzelec” w Krakowie. Po wybuchu I wojny światowej podległa mu I Kompania Kadrowa przekroczyła 6 sierpnia 1914 r. granicę zaboru rosyjskiego z zamiarem wywołania w Królestwie Polskim narodowego powstania.Od 1914 do 1917 roku główny Komendant Polskiej Organizacji Wojskowej. Następnie aresztowany i osadzony w niemieckiej twierdzy w Magdeburgu, co wzmocniło jego renomę jako bojownika o polską niepodległość. Uwolniony w początku listopada 1918 roku przybył do Warszawy i 22 dnia miesiąca przyjął stanowisko Naczelnika Państwa.Zwierzchnik sił zbrojnych podczas wojny polsko-bolszewickiej. Przed rozpoczęciem ofensywy na Kijów mianowany Marszałkiem Polski. 16 sierpnia 1920 roku wyprowadził decydujący manewr oskrzydlający znad Wieprza, który przesądził o zwycięstwie w bitwie warszawskiej.Po wyborach prezydenckich 14 grudnia 1922 r. złożył władzę Naczelnika Państwa na ręce prezydenta Gabriela Narutowicza.12-14 maja 1926 r. dokonał zbrojnego zamachu stanu, w wyniku którego przejął władzę w państwie. 15 maja został ministrem spraw wojskowych, pełniąc tę funkcję do śmierci.Dwukrotnie, od 2 października 1926 r. do 27 czerwca 1928 r. i od 25 sierpnia do 4 grudnia 1930 r., sprawował urząd premiera.Zmarł 12 maja 1935 r. w Belwederze.Pochowany został na Wawelu w krypcie św. Leonarda, a jego serce złożone zostało w grobie matki na wileńskiej Rossie.